Vlaamse Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen
Home Vereniging Informatie Getuigenissen Contact Ons steunen


Getuigenissen




De couveuse zag ik als een dankbaar middel dat ervoor zorgde dat mijn meisjes een kans kregen!

Het is allemaal al 15 jaar geleden maar het ligt nog zo fris in ons geheugen: de geboorte van onze tweelingmeisjes.

Ik wil graag mijn getuigenis delen met andere ouders omdat ik wil tonen dat een vroeggeboorte, gepaard met couveuse-kindje(s), niet altijd als erg of teleurstellend ervaren wordt. Daarnaast wil ik ook meegeven dat je als ouder van een te vroeg geboren kindje attent moet zijn voor de mogelijke gevolgen later in de ontwikkeling. Soms is alles ok met je baby, maar kan het later toch nog gevolgen dragen van de vroeggeboorte. We mogen niet vergeten dat meestal de hersens nog niet voldoende ontwikkeld zijn. Maar laat ik even met het begin starten:

Wij hadden problemen om zwanger te raken en toen ik de eerste keer via IVF zwanger was van een tweeling, kon mijn vreugde niet op! Jammer genoeg kreeg ik na 24 weken zwangerschap al weeën en verloor ik mijn kindjes, 2 meisjes. Ze wogen een kleine 450gr en maten 28 cm. Té klein en té vroeg om al levensvatbaar te zijn of om in de couveuse te kunnen.

Ik herinner mij nog dat een bevriend koppel kort daarna bij ons op bezoek kwamen. Zij was dan bijna 8 maand zwanger en ze weende omdat de gynaecoloog had gezegd dat hun kind wellicht iets te vroeg zou geboren worden en “misschien” in de couveuse zou moeten. Ik weet nog dat ik toen dacht:”hadden mijn kinderen maar die kans gekregen.”

Na nog een paar pogingen en miskraam is het ons dan weer gelukt om via IVF zwanger te raken, en ja weer van een tweeling. Uit voorzorgen en omdat ik alweer bloed verloor, werd ik onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik verplicht “volledig” platte rust. Voor niks mocht ik nog uit mijn bed komen. Dit was ook nodig, want ik had al 2 keer bloedingen gehad, waarvan één ernstig en ze vreesden dat ik het weer niet zou halen.

Na 30 weken begon ik het moeilijk te krijgen en verloor ik vruchtwater. Omdat ze geen risico wilden nemen werd ik naar Leuven overgebracht waar ik verder zou rusten en opgevolgd worden. Maar het vervoer en wat erbij kwam, heeft ervoor gezorgd dat mijn vruchtwater volledig brak en ik direct een spoedkeizersnede onderging. Mijn dochters kwamen op 31 weken op de wereld en wogen respectievelijk 1.400 kg en 1.600 kg. Ze waren een kleine 40cm groot. Gelukkig was ik goed voorbereid op de vroeggeboorte en had ik al enkele weken injecties gekregen voor longrijping waardoor ze het goed stelden. Beademing was niet nodig.

De couveuse zag ik heus niet als erg, maar als een dankbaar middel die ervoor zorgde dat deze meisjes een kans kregen! Natuurlijk is het niet leuk dat je niet zalig in een kamer kan met je kindjes kan liggen, maar ik wist beter als ik dacht aan mijn eerste tweeling.

Na 2 dagen mocht ik eindelijk naar de afdeling neonatologie en kon ik mijn kinderen vasthouden. Het voelde vreemd aan, ik had ze dan ook nog niet gezien, want ze werden onmiddellijk weggevoerd na de geboorte. Alleen hun eerste schreeuw had ik gehoord. We werden heel goed opgevangen op de afdeling neonatologie in Leuven, kregen veel uitleg en we zagen dat het goed ging. Ze hadden allebei wel een open ductus maar blijkbaar is dit normaal bij te vroeg geboren kinderen en dit is dan ook volledig in orde gekomen.

Ik had geen schuldgevoelens, alleen maar hoop. Toen ik na 6 dagen naar huis moest, had ik het wel even moeilijk om ze daar achter te laten en liep ik wat verloren rond thuis. Ik heb deze periode opgevuld door piepkleine truitjes te breien die ik schonk aan de couveuse-afdeling. Die konden ze goed gebruiken.

Het was voor ons anderhalf uur rijden om onze meisjes te kunnen bezoeken. Door mijn keizersnede en het feit dat mijn man al weer werkte, kon ik maar om de 2 dagen gaan. Gelukkig mocht ik zoveel bellen als ik wilde om te vragen hoe het met hen ging. Ik heb dan ook in die tijd een boekje (per kind) bijgehouden, hoeveel ze bijgekomen waren in gewicht, wat er veranderd was enz. Als mijn kinderen 18 worden, krijgen ze die boekjes van mij mee.

Na een maand konden onze kindjes overgeplaatst worden naar de couveuseafdeling van ons plaatselijk ziekenhuis. Eindelijk kon ik hen bezoeken wanneer en hoeveel ik maar wilde.

Na nog een maand, kreeg ik mijn meisjes eindelijk mee naar huis. Pas dan voelde ik mij fulltime moeder. Twee maanden had ik weg en weer gereden naar het ziekenhuis en nu kon ik genieten.

Hun eerste 7 levens jaren zijn zonder kleerscheuren verlopen. Ik had twee rustige baby’s en later twee vrolijke peuters en kleuters. Uiteraard hadden ze wat achterstand maar na een jaar of 2 merkten we daar niet zoveel meer van.

Pas toen ze in het eerste leerjaar terecht kwamen ondervonden we problemen. Ze veranderden in hun gedrag en op school liep het niet zo vlot. Het eerste leerjaar moesten ze opnieuw doen.

Maar hun gedrag verbeterde er niet op, ze waren niet meer de spontane, vrolijke meisjes! Ze werden angstig en onzeker. Mijn ene dochter kreeg ook tics. Eerst zei men ons dat dit een fase was, maar het bleef duren en werd erger. Onze andere dochter had geen tics, maar wel ongelooflijk veel dwangneigingen waardoor het dagelijkse leven niet meer haalbaar was. ’s morgens waren er zoveel rituelen dat ik meer dan een uur nodig had om haar klaar te krijgen voor school. Daarnaast kon ze heel hysterisch doen als ik niet inging op haar “dwanggedachten”. Het was niet makkelijk, van een heel zelfstandig meisjes veranderde ze plots in een kind dat niks meer kon en dit ging van zich kleden, wassen tot eten!

We kregen de stempel dat we onze kinderen te veel verwend hadden!? of de opmerking “geef ze maar een week aan ons en je zal wel zien”. Dit deed pijn, we hebben altijd het beste voor gehad met onze dochters en alles verliep toch goed, waarom dan die plotse ommezwaai ? Na lang zoeken, werd de diagnose OCD en Gilles de la Tourette gesteld en vielen alle puzzelstukken samen. De ene dochter had dus een stof te veel in haar hersens en de andere dochter een stof te weinig. Dit was wellicht het gevolg van hun vroeggeboorte en nog niet volledig ontwikkelde hersens. Onze “schijnbaar gezonde” meisjes hadden dus toch alletwee iets overgehouden aan hun vroeggeboorte. En dit komt meestal maar tot uiting rond de leeftijd van 7 jaar. Wat meer opvolging na de geboorte en later, kon ons wellicht vlugger geholpen hebben om in te schatten wat er was en hoe er mee om te gaan.

Eens zijn we - toen ze 7 maanden waren- terug moeten gaan naar Leuven voor een check-up maar later nooit meer. Misschien zouden ze de groei langer moeten opvolgen ?

Jammer ook dat ze ons toen niet ingelicht hebben, welke eventuele gevolgen een vroeggeboorte “kan” hebben

Maar helemaal negatief mogen we ook niet zijn want ondertussen zitten onze meisjes in het 3de middelbaar en doen ze het goed! Ze nemen alletwee aangepaste medicatie en al is het soms niet altijd gemakkelijk, ze geraken er wel. Nog steeds komen er opmerkingen van buitenaf, maar dat is ook niet verwonderlijk: uiterlijk is er ook niks te zien en toch hebben ze handelingen die je niet verwacht van een 15-jarige, waardoor de mensen vlug een oordeel klaar hebben.

Ik hoop dat ik toch wat ouders die nu een couveuse-kindje hebben, de boodschap kan meegeven dat ze -ondanks de tegenslag - deze periode niet als al te negatief mogen beschouwen. Zonder de couveuse zouden heel wat kinderen er wellicht niet zijn. Ook vind ik niet dat je als moeder of vrouw gefaald hebt!

Steun ons gratis door je hier te registreren
Vrijwilligers gezocht
Actualiteit
Fotoreportage van Fie Vandevin